Hieronder vindt u een aantal reacties van lezers van het boek “Door de ogen van een hond” van Jos Oosting.
U kunt onderaan deze pagina uw reactie op het boek geven.
Molosser-kruising Duke boze baas in huis
Het sloop er langzaam en ongemerkt in dat onze Molosser-kruising Duke een beetje de baas werd in huis. Wat Duke wilde, dat gebeurde. Piepen bij de bak; eten! Z’n kop op je schoot; dat betekende een knuffel. Enz, enz…
Duke is een super-woef, en daarnaast vond –vooral ik- hem veel te lief en kon ik die bruine honde-ogen maar moeilijk weerstaan. Al 20 jaar hebben we honden, nooit problemen.
Maar Duke vond als “baas” in huis ook dat hij de boel moest bewaken en daarin sloeg hij een beetje door. Alles was gevaarlijk en werd met veel gedoe, lawaai, en getrek aan de riem weggejaagd. De postbode, fietsers die ons buiten passeerden, wandelaars, andere honden…, als hij iets zag aan het einde van de straat gingen z’n haren al overeind staan en begon het “wegjagen”.
De visite vond hem eng…
Ikzelf durfde inmiddels amper meer met Duke naar buiten. Ik had al de zenuwen voor we de deur uit waren, wat voor Duke natuurlijk weer een bevestiging was dat het buiten echt niet pluis is. En dat ging stukje bij beetje steeds verder; binnen ging het verder. De hele dag stond hij met z’n voorpoten in de vensterbank te loeren of er niet iets voor het huis langs kwam. Tja, en als er dan iets langs kwam….. Gelukkig hebben we dubbel glas…
Er moest echt iets gebeuren, maar wat en hoe??
En toen kwam Jos…
Al die kleine dingetjes die ons niet eens opvielen, bleken allemaal bepalend voor Duke’s gedrag. Er ging echt een wereld voor me open…
Na het intake-gesprek durfde ik alweer fatsoenlijk met Duke naar buiten. Weliswaar met een “snuitje”, maar dat gaf mij zoveel vertrouwen, dat we zonder stress naar buiten konden.
Na Jos’ tweede bezoek en z’n plan van aanpak ging ik al met Duke naar buiten als ik een “prikkel” voorbij zag komen. Gewoon om te kijken hoe Duke daar op zou reageren. En dat gaat steeds beter! Het is soms nog wel eens lastig, maar een uitje is gewoon weer gezellig in plaats van stressen. En binnen twee dagen wist Duke, (net als een jaar eerder) dat eerst de baas door de deur gaat en dan pas hij.
Visite blijft een beetje lastig, maar tijdens het derde bezoek van Jos kon het snuitje al heel snel af. Visite is leuk!!
Inmiddels hebben we het “out-take” gesprek met Jos gehad en we hebben een heel andere Duke. Hij staat niet meer hele dagen in de vensterbank te dreigen, de postbode kan gewoon iets in de bus gooien, alles kan door de straat lopen, zonder dat er een blaffend en grommend projectiel door het raam probeert te komen.
De bank is ook niet interessant meer; z’n kussen is weer z’n plaats. Een “fluitje” en Duke laat alles in de steek en komt naar je toe, ook aan de meterslange lijn die we op aanraden van Jos hebben aangeschaft.
Een onverwachts bezoekje van een kennis, -twee dagen na de laatste afspraak met Jos- ging super!! Twee keer een uitvalletje, daarna was ook deze visite net als Jos helemaal goedgekeurd. Het liefst was Duke bij haar op schoot gekropen.
We zijn nog lang niet uitgetraind, maar wat een wereld van verschil. Na een paar weken hebben we geen onzekere, boze hond meer, maar een vrolijke, blije hond, die blij is dat z’n baasjes weer echt z’n baasjes zijn. (En die baasjes genieten van elke vooruitgang.)
Duke is daarnaast ook een stuk rustiger, maar ik stuiter… Zoveel resultaat in zo weinig tijd!
Duke stuitert trouwens allang niet meer mee, Duke slaapt. Hij schiet nu alleen nog omhoog als er echt iets aan de hand is.
Jos, heel erg bedankt voor al je hulp, je bent goud waard!!!
Groeten Audrey en een dikke poot van Duke.
Update na 3 weken:
Het gaat super met Duke!!
Van de baas in huis is hij binnen een paar maanden veranderd in een gezellige huisgenoot.
Geen geblaf meer in de vensterbank, er moet wel iets heel “ernstigs” aan de hand zijn wil hij z’n voorpoten in de vensterbank zetten. Het zijn echt uitzonderingen en dan mag het ook, Duke is tenslotte een waakhond.
De bank is ook niet interessant meer, en z’n kussen in de kamer eigenlijk ook niet… Duke ligt de laatste tijd meestal in de keuken, lekker rustig. Hij hoeft tenslotte in de kamer (de straatkant) niet alles meer in de gaten te houden…
En dan buiten….. Z’n “snuitje / muilkorf” ligt al weken ergens te verstoffen, want die is niet meer nodig. We gaan de deur uit en dan slenteren we een poos, hier een plasje, daar even snuffelen. Even kijken naar de fietser die voorbij komt, en misschien heeft die wandelaar wel even tijd voor een praatje met het vrouwtje. (Misschien willen ze me zelfs wel even aaien…) Het geruk en getrek aan de riem, en het angstaanjagend geblaf is helemaal voorbij, heerlijk.
Visite was wat lastiger oefenen, maar ook dat kwam helemaal goed. De jaarlijkse bbq met 35 man wilden we Duke niet aan doen, dus hij was binnen, maar een aantal mensen wilden Duke toch wel even zien. (Zelfs degene die persoonlijk een keer een “aanval” van hem had gezien en dat gevaarlijke beest nooit weer in z’n buurt wilde.) Dus wat lekkers mee en één voor één gingen ze mee naar de keuken. Duke stuiterde, (yeah, visite met lekkers), en wat ik nog nooit had gezien, binnen een paar tellen lag Duke op z’n rug; “ik ben onderdanig, maar wil je me even op m’n buik kriebelen?? Ineens kwamen er drie mensen tegelijk binnen en Duke vond het helemaal leuk. Geen snuitje, geen gegrom, geen uitval, helemaal niks. Duke vond het leuk.
Ik had het gehoopt, en ook wel verwacht dat het zou gebeuren, maar zo snel…..
Nogmaals; Goud waard!!
Groeten Audrey en een dikke lebber van Duke
Boris, voor de dood weg gehaald
Boris: bijna dood!
Boris is een Weimaraner reu van 9 jaar oud. Tot mijn grote verdriet stond ik met Boris bij de dierenarts om hem in te laten slapen. Er was met Boris niet meer te leven. Hij wilde geen moment meer alleen zijn en blafte en huilde de hele buurt bij elkaar. Daarnaast sloopte hij alles in huis wat hij maar te pakken kon krijgen. Duizenden euro’s had dat inmiddels gekost. Daarnaast poepte en pieste hij het hele huis er onder. Maar het meest vervelend was dat de buren het niet meer accepteerden, die werden gek van het lawaai. Omdat een oude hond moeilijk te herplaatsen is en dan ook nog eens met dit probleem, had ik het moeilijke besluit genomen om hem in te laten slapen. De dierenarts stuurde me echter naar de honden-coach toe. Eerlijk is eerlijk: ik verwachtte er niet veel van. Boris beet zelfs gaten van een halve meter in de deuren om weg te komen, dus ik had niet het idee dat dit op te lossen was. Gelukkig lukte het Jos om snel bij me te zijn. We hebben in overleg een aantal zaken verandert, maar het voornaamste was toch wel dat we het weggaan van mij voor Boris enorm leuk hebben gemaakt, maar mijn thuiskomst dodelijk saai. De eerste nacht was spannend, maar het wonder geschiedde: Boris was rustig. De nacht er na onweerde het en Boris ging ouderwets te keer. De volgende ochtend trof ik een spoor van vernielingen in het huis aan en oerval lag pies en poep. Volgens Jos kwam het door het onweer en ik moest gewoon met het plan doorgaan. Boris is sindsdien nooit meer bang geweest om alleen te zijn. Ik ben zo blij dat Boris nog bij me is en ik hoop nog jaren van hem als trouwe vriend te kunnen genieten.
Jos, ik ben zo dankbaar voor je hulp! Je hebt Boris voor de dood weg gehaald en Boris en ik genieten nog iedere dag van elkaar.
Carla, den Burg Texel
Jada, de Hollende Herder
Jada is een mechelse herder van inmiddels anderhalf jaar. We zijn met haar op puppy cursus geweest wat prima ging. Jada was alleen een beetje eigenwijs, ze wist alles maar deed het alleen als het haar uitkwam. Hoe ouder Jada werd hoe moeilijker het voor ons werd om met haar om te gaan. Ze begon steeds meer te trekken aan de riem, en begon te bijten, met blauwe plekken en gescheurde kleding als gevolg. Dit zorgde ervoor dat ze steeds korter en minder werd uitgelaten. Hierdoor had Jada een enorme overvloed aan energie, waardoor het probleem alleen maar groter werd. Een vicieuze negatieve cirkel. We hebben van alles geprobeerd, verschillende cursussen gevolgd, maar niets leek te helpen. Uiteindelijk zijn we bij Jos terecht gekomen, dit was de laatste poging. Hoewel ik het niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen, heb ik er over nagedacht om Jada weg te doen.
Maar gelukkig was daar Jos! Hij heeft ons geholpen om van Jada weer een lieve en gehoorzame hond te maken. Hoewel Jos het somber in zag, want Jada was niet makkelijk, is het hem gelukt! In eerste instantie moesten wij Jada (meer) gaan behandelen als een hond, in plaats van een mens, want ja dat was er toch een beetje ingeslopen. Jos introduceerde de ‘time-out’, iets wat ik alleen kende voor kinderen. Maar dit werkt ook perfect voor honden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ze in huis veel rustiger is. De time-out hoeven we eigenlijk niet meer te gebruiken.
De tweede, en voor mij belangrijkste, stap was het uitlaten. Het was al zover dat ik niet meer met haar wilde lopen. Te vaak had ze mij gebeten en ik zat onder de blauwe plekken. Op de dag dat we hiermee aan de slag gingen werd maar weer eens duidelijk hoe moeilijk Jada was. Wat Jos ook probeerde, niks werkte en ze bleef bijten!. Uiteindelijk heeft Jos haar een muilkorf om gedaan. Toen was er een klein verschil te merken, maar Jos was bij lange na niet tevreden. Toch hebben wij met het lopen doorgepakt, en dit had effect! De dag nadat Jos was geweest heb ik voor het eerst met een rustige Jada kunnen lopen. Ze liep netjes naast me en ik werd niet gebeten! Wat een geweldige dag was dit, ik was zo enthousiast dat ik die dag wel vijf keer met haar ben gaan lopen. Zondag heb ik voor het eerst met haar een halfuur gelopen, iets wat ik nog niet eerder voor elkaar heb gekregen. En de muilkorf?…. die ben ik niet meer nodig!
Ik heb nu een rustige en lieve hond, waarmee ik tijden kan lopen! Ik, en mijn gezin, zijn Jos ontzettend dankbaar voor zijn hulp en alle handvatten die hij ons gegeven heeft. Zonder Jos was dit niet gelukt en had ik er waarschijnlijk voor moeten kiezen om Jada weg te doen. Jos ontzettend bedankt, ik heb dankzij jouw aanpak een lieve hond die luistert!
Sjoukje en familie, De Knipe
Troy, de draak
Onze draak,
Wij hebben recentelijk de hulp van de honden coach Jos Oosting ingeroepen.
Troy, onze cane corso van 3 jaar was een draak geworden, er viel niet meer mee te leven, met name in de avond uren gromde en viel onze hond regelmatig uit. Dit was al redelijk erg maar door het een paar maal op zijn rug leggen en overgave te eisen is dit geëscaleerd, gelukkig adviseerde Jos ons voor het eerste intake gesprek al om dit te staken want onze hond weet dat hij sterker is dan ons en zal steeds agressiever gedrag vertonen om onze onderdanigheid afdwingen. Met als gevolg dat in ons geval het op zijn rug leggen tegenstrijdig werkte.
Hij zwemt graag maar weigerde bij thuiskomst afgedroogd te worden en viel uit. We konden niet in de buurt van zijn kussen komen, of in de buurt van de hond als hij ergens in huis een bot had liggen. Het erge aan dit is dat je zelf excuses gaat bedenken voor dit gedrag in zijn voordeel.
Na het eerste bezoek van de honden coach kregen we het besef dat Troy de baas in huis was, Bij het tweede bezoek kregen we advies hoe we weer de baas in huis moesten worden. Je gelooft het niet maar binnen het uur hadden we al een andere hond. Nu kunnen we als wij het willen met hem knuffelen, afdrogen, en hij valt niet meer naar ons uit. Af en toe nog een kleine terugval maar dat word aanzienlijk minder, we geloven af en toe niet dat het één en dezelfde hond is aangezien we ons erg veel zorgen begonnen te maken over hoe het nu verder moest.
Jammer dat zoiets altijd moet escaleren voordat men een honden-coach vraagt om hulp, als men dat al doet!!
Jos bij deze nog eens heel erg bedankt!
Mvg,
Patrick, Sandra & een rustige Troy