Het sloop er langzaam en ongemerkt in dat onze Molosser-kruising Duke een beetje de baas werd in huis. Wat Duke wilde, dat gebeurde. Piepen bij de bak; eten! Z’n kop op je schoot; dat betekende een knuffel. Enz, enz…
Duke is een super-woef, en daarnaast vond –vooral ik- hem veel te lief en kon ik die bruine honde-ogen maar moeilijk weerstaan. Al 20 jaar hebben we honden, nooit problemen.

Maar Duke vond als “baas” in huis ook dat hij de boel moest bewaken en daarin sloeg hij een beetje door. Alles was gevaarlijk en werd met veel gedoe, lawaai, en getrek aan de riem weggejaagd. De postbode, fietsers die ons buiten passeerden, wandelaars, andere honden…, als hij iets zag aan het einde van de straat gingen z’n haren al overeind staan en begon het “wegjagen”.

De visite vond hem eng…

Ikzelf durfde inmiddels amper meer met Duke naar buiten. Ik had al de zenuwen voor we de deur uit waren, wat voor Duke natuurlijk weer een bevestiging was dat het buiten echt niet pluis is. En dat ging stukje bij beetje steeds verder; binnen ging het verder. De hele dag stond hij met z’n voorpoten in de vensterbank te loeren of er niet iets voor het huis langs kwam. Tja, en als er dan iets langs kwam….. Gelukkig hebben we dubbel glas…

Er moest echt iets gebeuren, maar wat en hoe??

En toen kwam Jos…

Al die kleine dingetjes die ons niet eens opvielen, bleken allemaal bepalend voor Duke’s gedrag. Er ging echt een wereld voor me open…
Na het intake-gesprek durfde ik alweer fatsoenlijk met Duke naar buiten. Weliswaar met een “snuitje”, maar dat gaf mij zoveel vertrouwen, dat we zonder stress naar buiten konden.

Na Jos’ tweede bezoek en z’n plan van aanpak ging ik al met Duke naar buiten als ik een “prikkel” voorbij zag komen. Gewoon om te kijken hoe Duke daar op zou reageren. En dat gaat steeds beter! Het is soms nog wel eens lastig, maar een uitje is gewoon weer gezellig in plaats van stressen. En binnen twee dagen wist Duke, (net als een jaar eerder) dat eerst de baas door de deur gaat en dan pas hij.
Visite blijft een beetje lastig, maar tijdens het derde bezoek van Jos kon het snuitje al heel snel af. Visite is leuk!!

Inmiddels hebben we het “out-take” gesprek met Jos gehad en we hebben een heel andere Duke. Hij staat niet meer hele dagen in de vensterbank te dreigen, de postbode kan gewoon iets in de bus gooien, alles kan door de straat lopen, zonder dat er een blaffend en grommend projectiel door het raam probeert te komen.
De bank is ook niet interessant meer; z’n kussen is weer z’n plaats. Een “fluitje” en Duke laat alles in de steek en komt naar je toe, ook aan de meterslange lijn die we op aanraden van Jos hebben aangeschaft.

Een onverwachts bezoekje van een kennis, -twee dagen na de laatste afspraak met Jos- ging super!! Twee keer een uitvalletje, daarna was ook deze visite net als Jos helemaal goedgekeurd. Het liefst was Duke bij haar op schoot gekropen.

We zijn nog lang niet uitgetraind, maar wat een wereld van verschil. Na een paar weken hebben we geen onzekere, boze hond meer, maar een vrolijke, blije hond, die blij is dat z’n baasjes weer echt z’n baasjes zijn. (En die baasjes genieten van elke vooruitgang.)

Duke is daarnaast ook een stuk rustiger, maar ik stuiter… Zoveel resultaat in zo weinig tijd!

Duke stuitert trouwens allang niet meer mee, Duke slaapt. Hij schiet nu alleen nog omhoog als er echt iets aan de hand is.

Jos, heel erg bedankt voor al je hulp, je bent goud waard!!!

Groeten Audrey en een dikke poot van Duke.

Update na 3 weken:

Het gaat super met Duke!!

Van de baas in huis is hij binnen een paar maanden veranderd in een gezellige huisgenoot.
Geen geblaf meer in de vensterbank, er moet wel iets heel “ernstigs” aan de hand zijn wil hij z’n voorpoten in de vensterbank zetten. Het zijn echt uitzonderingen en dan mag het ook, Duke is tenslotte een waakhond.
De bank is ook niet interessant meer, en z’n kussen in de kamer eigenlijk ook niet… Duke ligt de laatste tijd meestal in de keuken, lekker rustig. Hij hoeft tenslotte in de kamer (de straatkant) niet alles meer in de gaten te houden…

En dan buiten….. Z’n “snuitje / muilkorf” ligt al weken ergens te verstoffen, want die is niet meer nodig. We gaan de deur uit en dan slenteren we een poos, hier een plasje, daar even snuffelen. Even kijken naar de fietser die voorbij komt, en misschien heeft die wandelaar wel even tijd voor een praatje met het vrouwtje. (Misschien willen ze me zelfs wel even aaien…) Het geruk en getrek aan de riem, en het angstaanjagend geblaf is helemaal voorbij, heerlijk.

Visite was wat lastiger oefenen, maar ook dat kwam helemaal goed. De jaarlijkse bbq met 35 man wilden we Duke niet aan doen, dus hij was binnen, maar een aantal mensen wilden Duke toch wel even zien. (Zelfs degene die persoonlijk een keer een “aanval” van hem had gezien en dat gevaarlijke beest nooit weer in z’n buurt wilde.) Dus wat lekkers mee en één voor één gingen ze mee naar de keuken. Duke stuiterde, (yeah, visite met lekkers), en wat ik nog nooit had gezien, binnen een paar tellen lag Duke op z’n rug; “ik ben onderdanig, maar wil je me even op m’n buik kriebelen?? Ineens kwamen er drie mensen tegelijk binnen en Duke vond het helemaal leuk. Geen snuitje, geen gegrom, geen uitval, helemaal niks. Duke vond het leuk.
Ik had het gehoopt, en ook wel verwacht dat het zou gebeuren, maar zo snel…..

Nogmaals; Goud waard!!

Groeten Audrey en een dikke lebber van Duke